Nu je er niet meer bent kan ik niet meer met je praten, nooit meer. En dat voelt op dit moment zo erg vreemd en raar. Vandaar dat ik je nu deze brief schrijf. Niet alleen om te vertellen hoe erg ik je nu al mis, maar bovenal om even stil te staan hoe goed we het samen gehad hebben door de jaren heen.

Ik heb besloten mijn brief aan jou van te voren op te nemen. Ik wil dat je mijn boodschap duidelijk te horen krijgt, niet vertroebeld door mijn tranen en verdriet. Dat snap je wel he?

Natuurlijk, je leven was er één van ups en downs. Meer dan gemiddeld heb jij de vervelende kanten van het leven moeten dragen en ervaren. Maar we waren er altijd voor elkaar. Vaak spraken we er met elkaar over en pepte elkaar op zodat je weer verder kon. De draad weer op kon pakken na de zoveelste fysieke en later ook mentale tegenslagen die op je pad kwamen.

Nee, ik ga dit niet allemaal in geuren en kleuren uiteenzetten, wees maar niet bang. Dat is iets tussen jou en mij, ons pap en ons mam, je lieve dochter Anouck en bovenal mijn lieve vrouw, en ook jouw steun en vertrouwenspersoon, Ingrid.

Ik wil vooral even stil staan bij een aantal fijne en bijzondere momenten die we gehad hebben. En weet je Moon, die waren er meer dan genoeg!

Wat dacht je bijvoorbeeld van al die fijne vakanties in Spanje die we in onze jeugd gehad hebben. De auto volgeladen met zooi en in de aanhanger de Zodiac van ons pap.

Mooi was dat he, op de zee in de baai van Rosas, ons pap achter het stuur en jij en ik al waterskiënd erachter. En ons mam maar de zenuwen hebben op het strand of we wel heel terug zouden komen. Bakkend in de zon, met bierdopjes op haar ogen tegen het licht. Wat hebben we daar veel lol om gehad. De vakanties waren top, maar weet je nog wel dat jij altijd languit op de achterbank van de auto lag en ik op de rand van de achterbank tussen de voorstoelen moest gaan zitten? 1400 kilometer lang! Samen met ons pap rijden noemde we dat.

Heerlijke vakanties waren het met veel vrienden, lekker weer en bovenal goed eten. Ik kijk er met een fijn gevoel op terug.

En wat kon je toch een stresskip zijn. Niet te geloven. Terwijl ik op mijn gemak mijn schooltijd doorliep, zonder echt veel te doen, zat jij uren en uren op je kamer te studeren. Perfectionistisch zoals je was. En dan was je niet zo benaderbaar hoor en beschermde je je privacy als een moederkat die haar jong beschermde.

Mooi vond ik dat al irriteerde ik me er ook wel aan. Doe normaal dacht ik dan. En ik je dan maar pesten door ongevraagd je kamer op te komen en er spullen af te halen tot je ontplofte… Gemeen he!

Uiteindelijk heb je super hard gewerkt om via de MAVO en MEAO naar de verpleegstersopleiding te gaan. Ook deze heb je gehaald door hard te werken en het vak van verpleegkundige paste precies bij jou.

Bijzonder ook dat je daar tijdens je opleiding Peter hebt leren kennen, wat niet alleen geleid heeft tot een mooie trouwerij, maar in het bijzonder tot de geboorte van mijn nichtje Anouck. Je dochter die uitgegroeid is tot een mooie sterke vrouw, daar kun je trots op zijn grote zus van me!

Zo terugdenkende denk ik dat na je scheiding er een mindere periode voor je aanbrak. Een periode waarin je in mijn beleving ook niet altijd de juiste keuzes gemaakt hebt. Ik kan dit nu gerust zeggen, want ik weet dat je weet dat ik dat vond.

Niet erg hoor, iedereen heeft recht op het maken van zijn eigen keuzes. Het was ook niet erg dat, wat logisch was gezien je privé situatie, ons daarvan in detail over informeerde en ons daarmee onderdeel van je uitdagingen maakte. Gelukkig hebben we de meeste van deze uitdagingen samen het hoofd kunnen bieden. Waardoor je weer met goede moed in een nieuw avontuur kon springen.

En dat deed je dan ook weer met volle overgave. Of het nu een baanverandering was of het kopen van je nieuwbouwhuis in Tilburg. Je pakte het gewoon aan. En ik af en toe maar hoofdschuddend op een afstandje toekijkend. Me afvragend wat je nu weer aan het ondernemen was en welke risico’s je daar soms bij nam. Uiteindelijk met een glimlach hoor, en trots ook, op het feit dat je het toch maar weer voor elkaar kreeg.

Genoeg hierover, terug naar iets moois. Ik maak grote sprongen in mijn brief aan jou Simone. Er is ook zoveel te vertellen. Maar ik pak er nog één hele speciale uit. Het 50-jarig huwelijksfeest van ons pap en ons mam. Wat fijn was het om dat samen met jou te mogen regelen.

Precies in de geest van zoals ons pap en ons mam dat wilde. Een schitterende locatie in Oisterwijk, niet te groot, intiem, met de mensen die ons pap en mam er graag bij wilde hebben. En weet Moon, de meeste die er toen waren zijn ook hier vandaag. Bij jouw afscheid, om jou te herinneren en onze lieve ouders te steunen in hun verdriet. Fijn is dat he?

Maar nog even over die gouden bruiloft, hoe je me daar, zoals je vaker deed, gefopt hebt. Weet je nog dat we afgesproken hadden dat we niet zouden gaan speechen? Ons pap en ons mam wilde dat niet, en jij zei dat je het niet durfde. En ik zei: ok dan doen we het niet.

En wat deed je, toen het feest nog geen 10 minuten bezig was? Je pakte verdorie de microfoon en had een tekst van een paar kantjes. Mooie tekst ook, je stond niet alleen stil bij ons mam en ons pap, maar stond indirect stil bij het overlijden van een goede vriendin van onze ouders. Zo was je, altijd betrokken!

Erg mooi allemaal, maar toen dwong je me wel tot improviseren en perste ik er nog een warm welkom voor iedereen uit. En jij na afloop maar lachen dat het zo was gegaan! Maar het was een bijzonder feest voor onze lieve ouders, absoluut!

Ik kan nog wel 10 kantjes voltypen over jou, ons en wat er allemaal door de jaren heen gepasseerd is. Maar dat doe ik niet.

Ik wil je laten weten dat ondanks de definitieve keuze die je gemaakt heb ik het begrijp. Nu een paar dagen na je overlijden denk ik dat ik het ook zal gaan accepteren.

Ik begrijp dat het leven zo donker kan worden dat je geen andere uitweg ziet. Dat je de finale keuze maakt om eruit te stappen. Ons achter latend met vragen en het onmetelijke verdriet. Ik heb het geprobeerd samen te vatten met die ene zin op de rouwkaart. Ik hoop dat je het ok vindt dat ik dat gedaan heb.

Ik weet ook dat het nu geen zin meer heeft om tegen je te zeggen dat er altijd hoop en bovenal licht is aan het einde van die donkere tunnel waar je de laatste weken van je leven in zat.

Een tunnel zonder nooduitgangen. Geen vrijkaart naar een vrolijk vervolg en de stralende Simone zoals iedereen je gekend heeft en ook zal blijven herinneren.

Weet je Moon, ik ben blij voor je, ondanks mijn verdriet. Ik ben blij dat je rust hebt. Dat je het licht gevonden hebt. Het is alleen zo verdomde jammer dat het op deze manier moest.

Oh ja, nog twee dingen. Weet je nog mijn laatste tatoeage? Wat vond je hem lelijk. Nou Simone weet dat die bewust geplaatst is. Ik voelde al een tijdje aan dat het zou gaan eindigen.

En weet je, je staat er al bij he! Hoe mooi is dat!?

Alleen Moon, ik verwacht dat je hem nog steeds niet mooi vindt. Maar daar zal ik dan om glimlachen elke keer als ik naar je naam kijk. Jij, mijn zus, voor eeuwig vastgelegd in mijn huid, voor altijd bij me.

En als allerlaatste ga ik je toch weer vermoeien met een stukje tekst van mijn held Bruce Springsteen. Een stukje tekst die op jou en mij slaat. Niet allen toen je er nog was, maar zeker nu je er niet meer bent. Ik weet zeker dat je hem snapt. Hier komt ie.

We said we’d walk together, baby come what may
That come the twilight should we lose our way
And if as we’re walking a hand should slip free
I’ll wait for you
And should I fall behind
Wait for me

Weet je wat Moon, we gaan hem gewoon draaien nu!

Brucie… Dat vindt ons mam ook mooi.

Ik hou van je, mis je als een dolle en weet dat je altijd in mijn hart zit. Want wat diep in je hart zit raak je echt nooit meer kwijt. Gelukkig maar!

Je broer Hein