Vreemd dat je soms geen tijd kunt vinden voor iets wat je altijd graag gedaan hebt. Dat er altijd wel een reden is om te laten wat je leuk vindt zonder daar een reële verklaring voor te hebben. Vaak denkend “oh ja, vanavond pak ik het weer op”. Om het dan vervolgens toch weer niet te doen. Weken aan de stuk, soms maanden.

Naar verloop van tijd komt het er dan niet meer van. Is het een gewoonte geworden om het niet te doen. Hoe graag je het ook zou willen, je doet het niet. Je bent het niet meer gewend.

Het is niet te vergelijken met mijn nicotine verslaving die altijd op de loer ligt en in mijn hoofd aanwezig is. Het kleine duiveltje wat maar blijft zeggen: “doe het nu gewoon, doe het vanavond nog”. Voor de zoveelste keer heb ik me geleerd om daar geen gehoor aan te geven. Sinds 4 april van dit jaar ben ik het duiveltje weer te temmen. Hij houdt zich redelijk rustig nu.

Het is ook niet te vergelijken met de drive die ik heb om te gaan hardlopen. Twee tot drie keer in de week. Soms ver, soms een kort rondje, maar altijd nadat het stemmetje in mijn hoofd me heeft gezegd dat ik “moet” gaan. Hoe heerlijk ik me voel als ik na afloop al zwetend mijn statistieken op Runkeeper aan het bekijken ben.

Het is al helemaal niet te vergelijken met de energie die ik in mijn werk stop. Om samen met het team er het beste van te maken, te groeien en onze gestelde doelen proberen te overtreffen.

Het is met niets te vergelijken. Hoeft ook niet, moet ook niet. Ik pak het gewoon weer op. Vanaf nu, vanaf deze blog. Ik ga weer schrijven.
Hein