Sinds een paar weken heb ik mijn oude mountainbike hobby weer nieuw leven ingeblazen. Mijn Merida MTB had dit jaar echt te lang in een hoek van de garage aan de muur gehangen. Het is niet dat ik helemaal niet sport hoor, maar in de zomermaanden besteed ik nou eenmaal meer tijd aan hardlopen dan aan moutainbiken. Maar als de temperatuur zakt, de dagen korter worden begint het “moutainbikebloed” toch weer sneller te stromen.  Al moet ik wel zeggen dat ik dit jaar toch wel een extra zetje in de rug nodig had, dat dan weer wel….

Gelukkig zie ik mijn vrienden Pierre, Frank en Ron op regelmatige basis tijdens het  zaalvoetballen, en bovenal, het standaard “afpilsen” op vrijdag avond bij Cafe Koosje. Naast over het werk, voetbal, en andere meer dubieuze onderwerpen komt elke keer het onderwerp “MTB” ter spraken en wordt er vol overgave gepushed om weer mee te gaan. Natuurlijk weten ook zij dat het fietsen voor mij een winteractiviteit is, maar toch het blijft leuk om elkaar zo op te jutten.

Een paar weken geleden ben ik dus weer begonnen. Elke week op zondagochtend de wekker op 07:45 uur om samen met de mannen het bos in te gaan. Dit jaar is het team uitgebreid met buurman Luc van twee deuren verder en vriend Fred die dan weer de broer is van mijn directe buurman. Snapt u het nog? Het leuke van dit team is dat we het niet alleen erg leuk vinden om te knallen in het bos, maar dat we bovenal het erg goed met elkaar kunnen vinden. En dat laatste is toch wel de belangrijkste voorwaarde om op zondag zo vroeg je bed uit te gaan.

De niveauverschillen tussen de verschillende fietsers zijn best groot. Het heeft geen zin om een ranglijst of rangorde aan te geven. Ik zou namelijk toch maar ergens onderaan belanden. Maar zelfs dat is niet erg. Zelfs niet voor iemand zoals ik die altijd wil winnen. De lichamelijke inspanning, de gezelligheid van het onder elkaar zijn en de koffie na afloop maken dat meer dan goed.

De ronde die we normaliter fietsen leidt ons vanuit Oisterwijk, via Berkel-Enschot naar de Loonse en Drunense Duinen. Tegen de tijd dat we daar zijn we uit gekletst en kan het echte werk beginnen. Het mooie van de route door de duinen is dat de omstandigheden elke week anders zijn. De combinatie van het vele hoogte verschil, de single-track paden en bovenal het mulle duinzand maken deze route een uitdaging voor de mountainbiker. De gene die dit lezen en de route wel eens fietsen weten wat ik bedoel. Alles bij elkaar is het voor mij uit en thuis een route van 48km.

Echter vandaag zijn  we van onze standaardroute afgeweken en hebben we het “Rondje Oirschot” gedaan. Voor mij was dit de eerste keer dat ik deze route gereden heb. De afstand was echt behoorlijk verder dan dat ik gewend ben. Maar daar staat tegenover dat het parcours van de route een stuk eenvoudiger is dan die van de Loonse en Drunense Duinen. Al met al was het uit en thuis toch bijna 79 km. Geen kattenpis kan ik je zeggen en ik begin mijn benen nu dan ook al behoorlijk te voelen.

Overigens, ik denk trouwens niet dat ik de route uit had gereden als ik niet het hele parcours in het achterwiel van Pierre had mogen rijden. Samen uit en thuis noemen we dat. Ik noem het vriendschap. En dat laatste voelt erg goed kan ik je zeggen, ondanks de toenemende pijn in mijn benen…..

Hein