Bij je met bloemen overgoten kist ligt een boek. Een idee van je kleindochter Judith. Een directe uitnodiging om de blanco pagina’s te vullen met gedachten over jou nu je er niet meer bent. Overleden op 30 maart om 14:05 te Turnhout, 71 jaar ben je geworden….

Het heeft me even tijd gekost voor ik wist wat ik op de voor mij gereserveerde blanco pagina wilde schrijven. Nu, twee weken later, denk ik dat ik het weet.

24 jaar geleden leerden we elkaar voor het eerst kennen. Ik een jonge snuiter die achter je dochter Ingrid aan zat tijdens de voorbereidingen van een examenfeest. 20 jaar oud was ik en vol ambitie en gedrevenheid.  En jij, de trotse zakenman, een echte “self-made man”,  die lange uren maakte in zijn eigen bedrijf. Hard werken gecombineerd met je passie voor de paardensport en het vertier wat daar bij hoorde. Hard werkend, maar zeker ook genietend van het goede leven wat dit werken jou en Gerry opgeleverd had.

Terugkijkend op die eerste jaren dat we elkaar kenden denk ik dat ik kan stellen dat we toen beide de kat uit de boom keken. Elkaar aan het aftasten waren om te beoordelen wat voor vlees er nu werkelijk in de kuip zat.

We hadden geen lange gesprekken of discussies, dat zat niet zo in je karakter, maar wisten meestal vrij snel tot de kern van de zaak te komen. Al moet ik zeggen dat je soms wel erg eigenwijs en volhardend in je standpunten was en het vaak niet met me eens was.

Grinnikend, met de pretlichtjes in je ogen, zat je me dan uitdagend aan te kijken. Nu terugkijkend ben ik er zeker van dat dit soms, en misschien wel vaak, gespeeld was. Niet om me op de kast te jagen, maar wel om te toetsen of ik tegen een stootje kon.

Met het verloop van de jaren veranderde de manier waarop we met elkaar omgingen. Ik weet niet of het kwam omdat je zag dat we, Ingrid en ik, het wel goed deden. Onze eigen weg gevonden hadden, maar zeker ook de paden bewandelend zoals jij dat zelf gedaan zou hebben. Je zou het nooit zelf rechtstreeks gezegd hebben, maar ik weet dat je trots was op niet alleen Ingrid, maar zeker ook Monique, je kleinkinderen, Ad en hopelijk ook op mij.

De laatste 3 jaar van je leven waarin bijzonder. Het nieuws dat je kanker had sloeg bij iedereen in als een bom. Hoe verdrietig we allemaal ook waren, je wist ons allemaal een hart onder de riem te steken. Enerzijds door het ziek zijn te bagatelliseren en anderzijds om je beter voor te doen dan je je daadwerkelijk voelde.

We zagen het wel, de strijd die je leverde, maar lieten je het maar doen op de wijze waarop je het deed. Gewoon omdat we allemaal wisten dat dit jou manier was om met die vreselijke ziekte om te gaan.

Hoe passend is dan ook de wijze waarop je uiteindelijk gegaan bent. Geen dramatische taferelen of emotionele gesprekken met een sterke man verzwakt door de kanker. Op donderdag spraken we nog met elkaar en hielp ik je samen met Rik je bed in op de palliatieve afdeling waar je lag. Een dag later was je niet meer aanspreekbaar en begon je aan je laatste paar dagen.

10 dagen heb je er uiteindelijk over gedaan om te gaan. Niet om dood te gaan, maar om te sterven. 10 dagen waarin ik regelmatig langs je bed heb gezeten en heb kunnen zeggen, soms hardop en soms in mezelf, wat ik wilde zeggen, je heb kunnen bedanken voor wat je voor ons gedaan hebt en uit te spreken dat ik blij ben je gekend te hebben.

Het gaat je goed Jan, a votre sante!!

“Tracing your footprints in the sand
Trying to walk like a man”  (Bruce Springsteen)

Hein