Zondagochtend 09:00 uur. Rik is al wakker en is aan het gamen op de PlayStation. Ik lees de bijlage van het Brabants Dagblad terwijl ik ontbijt. Een artikel over onze Nationale Veiligheidscoordinator. Als ik naar zijn foto kijk moet ik aan Hochner denken van Criminal Minds. Profiling. Fritz ligt naast me op de grond. Rustig wachtend tot we gaan. Want dat doen we immers altijd op zondagochtend.

Mooi om te zien hoe primair een hond kan reageren. Eten, drinken, slapen, uitlaten en aanhankelijkheid. Meer heeft hij niet nodig om zijn trouw en loyaliteit aan je te tonen. Je hebt geen profiler als Hotchner of Veiligheidscoordinator nodig om dat te zien of te doorgronden.

Was dat met mensen maar zo.

Was dat met me zelf maar zo.

Op regelmatige basis evalueer ik mezelf. Denk ik na over wat ik zoal gedaan heb, wat ik aan het doen ben en, misschien wel het belangrijkste, denk ik na over de toekomst, over wat ik wil gaan doen. Ik stel me volledig open tijdens mijn eigen profiling sessies.

Antwoorden op vragen. Duidelijkheid voor onduidelijkheid. Begrip waar eerst onbegrip was. Zekerheid voor onzekerheid. Bewust ten opzichte van onbewust. De mist van de dagelijkse praktijk wordt opgetrokken. En dat is verhelderend. Ik kan het iedereen aanraden.

Terwijl ik aan het wandelen ben met Fritz, en het laatste stukje mist aan het wegwerken ben, denk ik aan de tekst van Mark Twain die op de hotelkamermuur stond in het Duitse Hotel waar ik deze week voor zaken verbleef. Deze tekst kwam er op neer dat je elke dag de kans moest geven om de mooiste dag van je leven te laten zijn.

Hoezo de kans geven? Ik zeg: Doen, maar niet alleen vandaag!

Hein