“Pap, kun je me morgenvroeg wegbrengen naar het paardrijden?” vraagt mijn dochter. “Natuurlijk, geen probleem” geef ik als antwoord. “Maar dan moet je wel vroeg op, ik moet er al om 08:00 uur zijn….”

Dus vanochtend om 07:30 langs mijn bed om mijn dochter op tijd bij de manege af te zetten. Wat zal ik doen als ik haar afgezet heb? Terug naar bed gaan? De sportschool bezoeken? Of samen met Fritz, onze hond, naar de Kampina in Oisterwijk gaan? Ik kies voor het laatste.

En zo komt het dat ik op zondagochtend, iets na 8 uur in de ochtend de Kampina op loop. Fritz kijkt me met enthousiasme aan. Hij kent het hier. Hij weet dat we een lange wandeling gaan maken door één van de mooiste natuurgebieden van Nederland. En dat op nog geen 5 minuten rijden van thuis.

De zon is nog niet zo heel erg lang op. De eerste zonnestralen van de dag prikken door het bladerdak heen en zorgen er voor dat de wilde varens die beschenen worden lichter groen zijn dan de varens die uit het licht staan. Normaal vallen de varens mij niet op. Nu wel. Indrukwekkend en majestueus zoals ze zich in de zon aan me presenteren aan de rand van de meanderende Rosep.

Het bos waar ik doorheen loop is nog nat en damp van de zware regenbui van de dag er voor. De luchtvochtigheid is hoog en zorgt er voor dat het bos ruikt zoals het hoort te ruiken. Ik kan niet uitleggen wat dat precies is, maar die gene die zelf ook vaker naar het bos gaan weten wat ik bedoel.

Binnen een paar minuten zijn mijn schoenen door en door nat van de dauw die nog op het gras ligt. Ik bedenk me dat ik dit wel had kunnen weten en beter mijn wandelschoenen had aan kunnen doen. De dauw in het veld heeft ook zo zijn voordelen. De spinnenwebben die in de nacht gemaakt zijn hangen vol met dauwdruppels. Het spinnen rag is uitgezakt door het gewicht van deze kristallen van de natuur. Wachtend tot ze verdampt zijn door de warmte van de zon en de webben weer strak staan om voor voedsel te zorgen voor de spin die zo veel tijd besteedt heeft om het de val te maken.

Zowel Fritz als ik lopen met onze neus omhoog. Dat doet hij omdat hij alle geuren in het bos in zich op willen nemen en ik doe het om goed om me heen te kunnen kijken. Het spotten van reeën is een sport op zich. Misschien dat we deze ochtend geluk hebben en een aantal reeën te zien krijgen. Zeker gezien het vroeg in de ochtend is, het bos nog rustig is én, en dat is niet onbelangrijk, we tegen de wind in het bos in zijn gegaan.

Na een kwartiertje lopen zie ik beweging in het bos. Op ongeveer 30 meter afstand zie ik een tweetal reeën om elkaar heen dartelen. Ze hebben me niet gezien en ook niet geroken. Ik roep Fritz kort bij me en hurk neer. Voor Fritz  het teken dat er wat te zien is en ik zie hem verstarren als ook hij het tweetal verderop in het bos ziet staan. We kijken naar deze mooie beesten en ik zie dat ze niet zomaar aan het spelen zijn. Een paar seconden later ben ik getuige van een ree die de ander het hof maakt en uiteindelijk mag bestijgen. Love is in the air, ook op de Kampina. We staan weer op en lopen verder, het verliefde stelletje alleen latend.

Zo dolen we verder over de Kampina. Genietend, zowel van de natuur als van de eenzaamheid die je bekruipt als je om je heen kijkt en enkel bossen en heide ziet, geen mens te bekennen met uitzondering van een incidentele hardloper die zijn conditie op pijl houdt. Genietend van de mierenhoop aan de rand van het pad opgebouwd uit vele tienduizenden dennennaalden. Genietend van de sporen in het zand. Voetstappen van mensen, die ene opmerkelijke blote voet in de modder en de vele pootafdrukken van dieren die alle kanten op gaan, vaak niet wetend waar naar toe. We kennen hier de weg en voelen ons één met de natuur.

Deze zondag is mooi begonnen, we genieten!

Hein