Op een druilerige zondagmiddag in november kom ik via Twitter in aanraking met een weblog van 1 van de personen die ik volg. Zijn teksten dagen mij uit om eens verder te kijken in de wereld van de weblog. Een wereld waarin mensen verschillende soorten informatie zomaar, zonder blikken of blozen aan andere toevertrouwen. Lief en leed delen met niet alleen personen die ze kennen, maar aan iedereen die toegang heeft op internet en geïnteresseerd is in de belevenissen van een ander, belevenissen van een onbekende.

Juist dat is het geen wat me interesseert. Het gegeven dat je onbekende, anonieme personen, kunt bereiken met teksten die je zomaar, achteloos en vaak zonder diepere overpeinzing op internet publiceert. Waarbij je als blogger niet eens de verwachting hebt dat er door de ander op gereageerd wordt. Of toch wel? Zouden de schrijvers van een weblog juist op zoek zijn naar die ene reactie uit onverwachte hoek die ze de voldoening geeft dat ze toch niet voor niets hun gedachten aan hun weblog toevertrouwen? Die ene reactie die de blogger stimuleert om toch weer een volgende blog te schrijven? Die ene reactie die het het waard maakt om op een druilerige zondagmiddag in november je eerste weblog te publiceren?

We zullen het gaan ervaren. De kop is er af, mijn eerste weblog is gepubliceerd. En nu maar wachten op die eerste reacties zodat ook ik uitgedaagd wordt om meer te schrijven, meer over mijn belevenissen te delen en meer uiting te geven van wat mij zo allemaal bezig houdt. Ik ben er klaar voor om te delen.

Hein