Mijn lieve vader is op zondag 1 november overleden. Zaterdag 7 november hebben we afscheid van hem genomen. Ik zal hem missen, ons pap, mijn held en leermeester. Dank voor alles.

Lees gerust mijn brief aan hem, het is goed om te weten hoe hij was en voort zal leven in mijn gedachte…

Wie had gedacht dat we zo snel weer bij elkaar zouden komen om afscheid te nemen van iemand die we zo liefhebben. Wie had gedacht dat toen jij laatst voor het eerst het ziekenhuis in ging met een urineweginfectie dat we nu, nog geen drie weken later, hier bij elkaar zijn om afscheid van je te nemen.

Ondanks het gegeven dat het de laatste tijd minder goed met je ging hadden we dit niet voorzien.

Goed, we hielden er rekening mee dat je als gevolg van de dementie uiteindelijk niet meer thuis zou kunnen wonen, maar dat je ons uiteindelijk zo snel zou verlaten hadden we niet gedacht.

Toch is het zo, en zijn we hier om, in deze lastige tijden, binnen de vastgestelde regels, jouw afscheid te vieren, samen met ons, maar met jouw en ons mams vrienden veilig op afstand vanuit hun eigen huizen.

Nee, het is natuurlijk geen feestje dat je er niet meer bent, maar als we terugkijken op je leven heb je het niet slecht gehad pap, helemaal niet zelfs. Zoals elk leven met pieken en soms te diepe dalen, maar volgens mij was jouw leven bovengemiddeld goed geweest en vandaar dat ik toch het woord “vieren” durf te gebruiken.

Laten we eens terugkijken en onze gedachten laten gaan over al de mooie momenten die niet alleen ik, maar alle die mensen met jou gehad hebben. Ieder op zijn of haar eigen manier terugkijkende op mooie herinneringen. En het voelt fijn om dat te kunnen doen, te weten dat er zoveel fijne herinneringen aan jou zijn.

Ik zal er een paar met de mensen willen delen. Zodat ze een nog beter beeld krijgen bij hoe jij was en wat je voor ons en voor mij betekent hebt.

Echte herinneringen worden vaak gemaakt op vakanties, zo ook bij ons Pap. De vakanties die we als gezin hadden waren in één woord fantastisch. Goed, ik heb nooit begrepen waarom we altijd op dag 1 van de bouwvak moesten vertrekken, de stress die dat opleverde was vaak tot aan Luik in de auto aanwezig, maar na Luik begon de vakantie, kwamen de hardgekookte eieren tevoorschijn en moesten ons Simone en ik tot aan Lyon luisteren naar de soms toch wel erg vreemde teksten van Robert Long.

Totdat de casettedeck in de auto het bandje op at en we eindelijk onze muziek konden draaien. Overigens, zoals het vaker gaat: ook ik heb de teksten van Robert Long later leren waarderen en luister ze regelmatig, En nu jij er niet meer bent vanuit weer een andere context dan toen, dat weet ik zeker….

En als we dan na 14 uur rijden de eindbestemming bereikt hadden, wisten we niet hoe snel we de boot op moesten tuigen zodat we de zee op konden. Wat hebben wij veel met die Zodiac beleeft zeg en hoe trots was ik altijd als je me liet varen, en later toen ik wat ouder was, al helemaal, toen je me alleen met die boot op pad liet gaan. Ik denk dan ook dat ik van jou mijn liefde voor het water en in het bijzonder de zee gekregen heb.

Mooie vakanties waren dat op campings in Frankrijk, huisjes in Spanje en uiteindelijk bij Erna in Rosas. Daar kwamen we dan met veel mensen bij elkaar om avonden achterelkaar te Barbecueën, mooie stukken vlees, Spaanse worstjes het kon niet op. En jij en ik maar achter de BBQ staan voor iedereen vlees bakken, weer iets wat ik van je geleerd heb, mijn liefde voor lekker eten en bovenal koken op een BBQ.

Er zijn nog meerdere passies die jij en ik delen. Een ervan is de passie voor PSV, of zoals we het zelf soms zeiden, onze genetisch bepaalde afkeer van “020”. Jaren zijn we samen naar het stadion gegaan. Ik weet nog dat ik vroeger, zonder te betalen, tussen jouw benen in het stadion in gesmokkeld werd.

En als de supposten er wat van zeiden dan zei je tegen me: vlug doorlopen… zodat ik in ieder geval binnen was. Wat later moest ik natuurlijk zelf een seizoenkaart omdat het binnensmokkelen niet meer te doen was…. Ze kende ons daar ondertussen al wel en pikten ons zo uit de rij.

Echter, voor VAK L was ik te jong en de jeugdrang was aan de andere kant van het stadion ,waardoor je me niet in het oog kon houden. Dit loste je handig op door aan Kees Ploegsma een handtekening te vragen voor op mijn seizoenkaart, zodat ik met mijn jeugdrangkaart vak L op kon en vlak bij jouw zitplaats kon gaan staan.

Jaren zijn we zo naar PSV gegaan, samen met de Van Herels, Marijn, Koen en Jeroen. Overigens Jeroen appte me nog na je overlijden met een paar mooie herinneringen waaronder “de boterbabbelaars van PSV”, dan weet je wel wat ik bedoel. Mooie tijden waren dat!

Nu hebben we al een aantal jaren geen seizoenkaart meer, maar kijken we PSV via Fox Sport. Nog steeds beleven we daar veel plezier aan, en nog steeds zijn we het nooit eens over of ze nu goed of slecht spelen en vind ik dat je er geen verstand van heb en vind jij dat ik me veel te druk maak. Wat volgens mij ook zo is.

Het volgende wat in me op komt wat we beide hebben is vissen. En dan bedoel ik niet alleen de vissen in de vijver maar de sport “vissen”. Jarenlang ben je samen met je goede vriend Jan Bertens gaan vissen. Geen kanaal in Nederland is je onbekend, daarnaast ook aan zee en natuurlijk op zee.

Uren met de hengel in de hand en wij in de avond naar je uitkijken als je weer thuis kwam om dan zelf gevangen scholletjes te kunnen eten. Steevast door ons mam klaar gemaakt met aardappelpuree en doperwtjes met worteltjes. Ik denk dat ik dat binnenkort voor ons ga klaar maken als herinnering aan jou.

Laat ik er nog een laatste herinnering bij pakken, die nog steeds een glimlach op mijn gezicht tovert als ik er aan terugdenk. Het Korps Mariniers. Toen ik jong was, en de dienstplicht nog bestond, ging het bij ons maar over 1 ding als het over het leger ging. Het Korps. En dat het toch wel echt de bedoeling was dat ook ik daarbij zou gaan.

Je was al trots over het feit dat ik toegelaten werd op de opleiding maar je was nog trotser toen ik de opleiding met een positief resultaat afgerond had. Ik vergeet echt nooit meer hoe je ongeveer van het bordes afviel toen je hoorde dat ik een speciale medaille verdiend had tijdens mijn opleiding, zo snel had ik je nog nooit gezien om die ene foto te maken. Dat was top.

Net als voor jouw tijd bij het Korps als die van mij geldt dat we het enkel voor ons nummer gedaan hebben, maar alleen jij en ik begrijpen wat deze periode voor ons beide betekent heeft. Het is ook echt niet uit te leggen aan anderen daarvoor moet je marinier zijn.

QPO pap, voor altijd!

Overigens, je was trouwens wel een man van weinig woorden. Ik kan me niet herinneren dat ik je ooit letterlijk heb horen zeggen dat je iets goed vond of dat je trots was op mij, ons Simone, ons mam, jezelf of ons als gezin. Ja, natuurlijk wel indirect of via ons mam, maar zelf vond je dat op de een of andere manier lastig en was je, in tegenstelling tot ons mam, geen prater.

Een echte binnenvetter die niet zo met zijn emoties te koop liep. Niet erg hoor, een man met een klein hartje, we wisten maar al te goed hoe trots je was op wat je zelf bereikt had, wat wij bereikt hadden.

En dan heb ik het niet eens over hoe trots je was op je kleinkinderen Anouck, Rik en Elze die werkelijk alles voor je betekend hebben en waar je altijd met veel liefde over sprak en bovenal voor klaar stond.

Er zijn nog veel meer herinneringen die ik kan delen, maar voor nu laat ik het bij wat ik je zojuist verteld heb.

Fysiek gezien heb je door de jaren heen het nodige meegemaakt en zelfs een aantal keren in het ziekenhuis gelegen. Meerdere liesbreuken, een paar stands rond je hart en een allergische reactie op een antibioticum zijn daar voorbeelden van.

Uiteindelijk achteraf gezien allemaal kinderspel vergeleken met wat ongeveer 5 jaar gelden ingezet werd.

Vergeetachtigheid;  die eerst nog gekoppeld werd aan je leeftijd ontwikkelde zicht tot vasculaire dementie. Ons mam merkte het natuurlijk al eerste en besprak het met Simone en mij. Schrikken natuurlijk, maar vooralsnog niet veel aan de hand. Later konden ook wij zien dat je geheugen achteruitging.

Soms moest ik er zelfs om lachen en was het soms ontroerend. Telkens het zelfde vragen en ik elke keer weer het zelfde antwoord geven alsof je de vraag voor het eerst stelde. Zo als de eerste keer in het ziekenhuis toen je me in een uur tijd wel 20x gevraagd heb waar dat lampje aan je vinger voor diende en waar je was. En ik je 20x vertelde dat je in het ziekenhuis lag met een longontsteking en dat lampje de hoeveelheid zuurstof in je bloed bepaalde. Als je me het nog 20x gevraagd had ik het je nog 20x verteld pap.

Het overlijden van ons Simone was een zware klap voor je,  waardoor de dementie zowat vrij spel kreeg en je langzaamaan veranderde, je steeds stiller werd, je mobiliteit af nam en je meer en meer in jezelf gekeerd raakte. Je gleed van ons weg, langzaam, elke week een beetje meer.

We zagen het met lede ogen aan. We zagen je verdriet en onmacht en probeerde je zo goed mogelijk te helpen, begrijpen en te ondersteunen. Ons mam voorop, je verzorgend tot het aller aller laatste moment. Meer hebben wij en in bijzonder ons mam niet voor je kunnen doen. Maar weet dat voor zowel ons mam als mij was dat voldoende is pap. We hebben ons best gedaan, en die super sterke vrouw van jouw het allermeest. Daar mag je trots op zijn.

Afgelopen zondag 1 november zaten ons mam en ik langs je bed in het ziekenhuis. Daar waar je lijf zich al een aantal dagen aan het voorbereiden was om te sterven en wij ons aan het voorbereiden waren op jouw overlijden.

Opgeven is geen optie pap, maar loslaten zorgt voor rust. We zijn blij dat je nooit opgegeven hebt, maar zijn ook gerust in de gedachte dat jij in ons bijzijn het leven los hebt kunnen laten en dat ik daarna je ogen heb mogen sluiten.

Het is voltooid.

Rust zacht pap, we zullen je nooit vergeten!

Hein