Al een paar dagen kriebelt het. Heb ik het gevoel dat ik weer eens een blog moet schrijven. Mijn laatste blog is nu precies een maand geleden en ik heb me voorgenomen om minimaal 1 blog per maand te schrijven. Dus er is geen ontkomen aan. Er moet wat aan mijn brein ontspruiten. Maar wat dan? Waar moet het deze keer over gaan?

Zowel gisteren als vandaag ontbreekt het me aan inspiratie. Niet dat het aan onderwerpen ontbreekt hoor, maar ik kan gewoon op dit moment niet zo snel een onderwerp vinden waar ik over kan, wil en misschien wel moet schrijven. Om over een “writers block” te spreken gaat wat ver, maar lastig is het wel. Het idee dat je iets wil, maar dat het er niet uit komt. Hoe lang je er ook over nadenkt tijdens het wandelen met de hond, het klussen aan de elektriciteit van het nieuwe tuinhuis, tijdens het hardlopen op zondagavond of zomaar onder de douche terwijl het warme water over je lijf stroomt, het valt niet mee om een pakkend onderwerp te bedenken. Al lijkt het soms zo voor de hand liggend.

Ok, er zijn een paar onderwerpen die voor het oprapen liggen. De geweldige (natte) zomer zou een onderwerp kunnen zijn. Net nu wij als gezin besloten hebben om deze zomer niet weg te gaan en we dus echt voornemens waren om te gaan genieten van de Nederlandse zon, regent het dagelijks pijpenstelen in plaats van, de zo gewenste zonnestralen.

Twitter loopt over van mensen die of helemaal zuur zijn omdat ze in Nederland (moeten) blijven of door mensen die niet vaak genoeg roepen dat het weer zo mooi is aan de Cote d’Azur of andere exotische plaatsen. Alsof die laatste het er om doen. Fijn de “thuisblijvers” pesten met mooie plaatjes van het zwembad, met op de achtergrond een breed lachende dikke vakantievierder met een “all-inclusive” armbandje net te strak om zijn pols.

Of moet ik schrijven over de plotselinge dood van Amy Winehouse die, zo het zich laat zien, het loodje heeft gelegd door de directe of indirecte gevolgen van haar verslavingen?

Toch bijzonder en opvallend dat wederom een jonge artiest komt te overlijden rond de leeftijd van 30. Amy Winehouse komt hiermee ongewild in een lijstje staan met andere illustere artiesten zoals Jim Morisson, Janis Joplin, Kurt Cobain en Jimi Hendrikx. Sterker nog al deze artiesten zijn in hun 27^e levensjaar, net als Amy Winehouse overleden. Onverklaarbaar. Opmerkelijk. Je zou haast gaan denken dat ze het er om doen om in 1 adem genoemd te worden met die artiesten die ook een stempel hebben weten te drukken op de tijd waarin ze leefden. Ik heb er geen verklaring voor, maar het is op zijn minst opvallend en bijzonder.

En dan de terreurdaden van een idioot in Noorwegen. Een idioot die op basis van zijn idealen het gerechtvaardigd vindt om zowel een overheidsgebouw in Oslo op te blazen als twee uur later zijn geweren leeg te schieten op een groep sympathisanten van de Arbeiderspartij. 93 doden, even zo veel gewonden en een dader die, volgens de media, aangegeven heeft dat de slachtoffers het verdienden om gedood te worden. Als je dat leest vraag je je toch af hoe het zo ver kan komen. Hoe in godsnaam een individu meer dan 4 jaar zijn haat heeft kunnen voeden, zijn 1500 pagina’s tellende “A European Declaration of Indepence” heeft kunnen schrijven, zijn ingredienten voor zijn bom heeft kunnen verzamelen, om uiteindelijk tot deze ongelofelijke  explosie van geweld te besluiten? Een orgie van geweld uitgevoerd door, zoals het er nu naar uit ziet, 1 persoon.  Het moet niet gekker worden.

En de wereld draait maar door. De media duikt er boven op. Het internet loopt over van foto’s, filmpjes, documentaires en meningen van experts. De ene link “valt” over de andere link. Journalisten proberen achtergrond informatie te verzamelen om onze drang naar nieuws te stillen. En mocht er geen nieuws zijn dan wordt het wel gecreerd.

Ook ik zuig het nieuws over Noorwegen en die idioot Anders Breivik in me op. In mijn zoektocht naar nieuws stuit ik op een webpagina met daarin opgenomen een vertaling van een stuk tekst geschreven door een vrouw die eens lid was van de Zweedse Nationalistische Partij en Anders Breivik als “vriend” gekend heeft via Facebook. Ze beschrijft hoe hij volgens haar tot zijn daad heeft kunnen komen en beschrijft vervolgens dat ze zich schaamt dat ze hem gekend heeft. Al was het maar via Facebook.

Ze sluit haar tekst af met de volgende woorden: “Now I will continue to feel sick that I had one of the worst murderers in years on my friend list. I am ashamed of that. I am ashamed”

Als je dan toch geen onderwerp voor een blog kunt bedenken dan heb je bij deze een te pakken……

Hein

Ps: de link naar het betreffende stuk over Anders Breivik en Facebook.