Het touw lijkt het niet meer te houden. Het zweet breekt hem uit als hij denkt aan wat de mogelijke gevolgen van zijn val zullen zijn. Alles lijkt voor niets  te zijn geweest. De eerder gemaakte keuzes, de in zijn ogen weloverwogen keuzes waar hij nog steeds voor de volle 100% achter staat, pakken verkeerd voor hem uit.

Hij ziet het gebeuren, kan het rafelen van het touw niet meer tegenhouden. Koortsachtig denkt hij na over hoe hij zich uit deze netelige situatie zal gaan redden. Hoe hij de schade, die hij gaat oplopen, zo beperkt mogelijk gaat laten zijn. Zo min mogelijk schade, zowel voor nu als voor de lange termijn.

Ook vanaf de kant verstommen de stemmen nu. Een enkeling gooit er nog een goed bedoeld advies tegen aan. Een ander verklaard, zonder dat hij daarom vraagt, wat volgens hem de redenen zijn waarom het touw nu lijkt te gaan breken. Het zal allemaal wel, hij wil het niet horen. Niet zij, maar hijzelf staat op het koord en zal er mee om moeten gaan.

Dan breekt het touw en begint zijn val. Hij voelt zich licht in zijn buik en hoofd terwijl hij de diepte in suist. Nog één keer gaan zijn gedachten terug naar het verleden. Dan volgt de berusting, de acceptatie. Hij wacht op de klap….

De klap komt er niet. Het vangnet wat gespannen is doet zijn werk. Het remt de snelheid van zijn val, het vertraagt hem en vangt hem uiteindelijk op. Het zorgt er voor dat hij tot stilstand komt en geeft hem tegelijkertijd het gevoel geeft dat het allemaal niet voor niets is geweest. Dat hij weer door kan gaan. Af kan maken waar hij aan begonnen is. Door kan bouwen aan iets moois.

Dan raapt hij zijn spullen bij elkaar, schudt het stof van zijn jas, kijkt nog één keer achterom en begint aan de klim terug naar boven, zijn toekomst tegemoet. En wat betreft de schade? Ach, die deuk in zijn ego komt hij wel te boven. Het vormt hem, net zoals de grijze haren die hij er gratis en voor niets bij heeft gekregen…

Hein