Voorzichtig de ene voet voor de andere plaatsend verplaatst hij zich over het veel te dunne koord. Het doel is in zicht, maar nog zo ver van hem vandaan. Niets wat hem kan ondersteunen, kan helpen om zijn persoonlijke doel te bereiken. De eerste stap is heel bewust door hem zelf gezet. Alle andere stappen zal hij ook zelf moeten nemen. Hij heeft geen andere keuze.

Om hem heen duizelt de diepte. Een verkeerde stap, een moment van onachtzaamheid kan het einde betekenen. Hij weet het, hij kan er mee om gaan, het helpt hem om nog geconcentreerder zijn doel na te streven, de overkant te halen. Hij zal wel moeten. Verder is er niets.

Vanaf de kant wordt naar hem gekeken. Hij wordt in de gaten gehouden. Niet alleen gecontroleerd, maar zeker ook gestimuleerd en bovenal gemotiveerd om de volgende stap te nemen. Hij glimlacht als hij aan al die goed bedoelde adviezen denkt die hij bijna dagelijks te horen krijgt. Maar weet ook dat hij het is die op het koord staat en niemand anders. Zij zijn niet de gene die vallen als het mis gaat.

Het koord buigt steeds verder door onder zijn gewicht. Zo ver zelfs dat hij zijn doel niet meer kan zien. Twijfel slaat toe. Gespannen. Zowel het koord als hij zelf. Zal het touw hem houden? Hij voelt dat het diepste punt nog niet bereikt is. Het koord waaraan zijn toekomst vast zit moet nog dieper buigen voordat hij over de helft is en weer naar voren kan kijken.

Bewust en weloverwogen bereidt hij in zijn hoofd de volgende stap voor. Tilt zijn voet op en zet hem voor de ander. Weer een stap gezet.

Hein