Vrijdagavond 13 april wordt de buurt opgeschrikt door het alarmerende geluid van ambulances. Geluid komend uit de richting van Tilburg, aanzwellend in volume als de ambulances steeds dichter bij komen. Niet 1, maar drie ambulances spoeden zich naar de bossen van Oisterwijk.

Niet veel later kom ik er via social media achter dat er iets verschrikkelijks heeft plaatsgevonden. Een, naar wat later blijkt, beschonken bestuurder heeft een ouder echtpaar van achteren aangereden terwijl ze samen hun hond aan het uitlaten waren. Beide slachtoffers worden zwaar gewond in het ziekenhuis opgenomen.

Een dag later komt het trieste bericht dat de vrouw aan haar verwondingen overleden is.

Ik merk dat veel Oisterwijkers over het ongeval praten. Boos zijn op de bestuurder en, bovenal, ongekend meeleven met wat deze bekende Oisterwijkse familie overkomen is. Het is ook te veel om te bevatten. Zoveel ongeluk op vrijdag de 13e.

Ook mij laat wat er gebeurd is niet los. Ik aan ze denk terwijl ik ze niet eens persoonlijk ken. Wel kwam ik ze vaak tegen als ik met mijn eigen hond naar de bossen ging. Hij vaak in het groen gekleed en o zo herkenbaar aan zijn lange witte baard. Arm in arm met zijn vrouw met naast ze de grote zwarte bouvier. Altijd groetend, vriendelijk, lieve mensen genietend van hun oude dag, gelukkig in hun bestaan.

Tot afgelopen vrijdag, vrijdag de 13e.

Wat overblijft is verdriet, intens verdriet over het onnodige verlies van een leven. Wat overblijft is de hoop dat de echtgenoot hersteld van zijn verwondingen . Wat overblijft is het vertrouwen dat de bestuurder zijn straf niet ontloopt. Wat overblijft is het kaartje bij de rode bloemen op de plaats waar de aanrijding heeft plaatsgevonden.

“Voor lieve tante Emmy” staat er op geschreven. 4 woorden maar. 4 woorden die niet geschreven hadden moeten worden. Het houdt me bezig, maar dat is goed.

Hein