Terwijl ik thuis zit, ziek, geveld door de griep die ons gezin in zijn greep houdt, zit ik wat gedachtenspinsels uit te werken op mijn Mac. Het geluid van MSN klinkt, een bekende heeft zich aangemeld. Het pop-up venster laat me weten dat het Kees is. Wat is het lang geleden dat ik die gesproken heb. Hoe zou het met hem gaan? Snel klik ik het venster aan en meld me.

Het is hem inderdaad. De laatste keer dat ik hem zag en sprak was tijdens de grote heidebrand van 16 juli 2010 in Oisterwijk. Stiekem heb ik hem toen voordat ik hem aansprak op de foto gezet. Daar zat hij dan als een soort van veldheer op zijn scooter, wakend over zijn bungalow die midden in het heidegebied stond en dus bedreigd werd door de brand. Typisch Kees, alsof hij in zijn eentje die brand kon stoppen. Gelukkig draaide de wind zodat dat niet bewezen hoefde te worden.

Ik weet nog dat we toen kort met elkaar spraken. En hoe hij me vertelde dat hij het thuis zitten beu was en het weer kriebelde om te gaan ondernemen. Dat hij uit de ruïnes van zijn uitgebrande textielzaak in Tilburg iets nieuws wilde opbouwen, alleen niet meer in Nederland maar in Afrika, Gambia om precies te zijn. Het land waar hij al jaren zaken mee deed. Ik geloofde hem meteen, want Kees is als rasechte Feyenoorder iemand van “geen woorden, maar daden”.

Nu is de afstand van Gambia naar Oisterwijk ongeveer 4800 km. Niet iets wat je zomaar kunt overbruggen om met een vriend van gedachten te wisselen. Maar met behulp van een simpele tool zoals MSN of Skype is het kinderspel. We praten alsof we elkaar gewoon face to face zien en in een gesprek van 20 minuten zijn we weer helemaal bij. Veel langer heb je ook niet nodig als het om vriendschap gaat. Dan beperk je je tot de bijzonderheden. Dat het fijn is om elkaar weer te spreken en dat je het tof vind dat zijn toko in Gambia begint te draaien. Ze kopen textiel in Nederland op, ongesorteerd, sorteren dit in Gambia in 80 verschillende soorten om die dan daarna weer te verkopen aan andere Afrikaanse landen. Spannend en uitdagend omdat zaken doen met Afrikanen dat nu eenmaal is. Ik heb daar geen idee bij, geen ervaring mee, maar begrijp wat hij bedoeld.

Kort praten we over het overlijden van Coen Moulijn. Kees is nog naar zijn uitvaart geweest als vriend van de familie Moulijn. We halen nog de anekdote op dat Kees en ik Coen Moulijn en de vader van Kees half dronken naar huis hebben gereden na een wedstrijd van Feyenoord tegen Willem II. Dat waren nog eens tijden. Niet alleen stond Feyenoord er toen beter voor dan nu, maar leefde zowel Coen als de vader van Kees nog, twee bijzondere mensen, krachtige mensen, Rotterdammers, harde werkers.

Net zo snel als hij in mijn scherm verscheen verdwijnt Kees weer. Business is calling. Een van zijn nieuwe zakenrelaties was gearriveerd. Handel. Tijd voor actie. Van online naar offline in een fractie van een seconde. Maar wel met de gedachte dat je elkaar niet uit het oog bent verloren en dat contact niet verder weg hoeft te zijn dan een klik met je muis.

Hein