Soms heb je van die weekenden waar je het over jaren nog steeds over hebt. Afgelopen weekend was er zo een…

Dublin, 21 tot 23 juli 2017

Al maanden van te voren waren we in het bezit van de kaartjes voor het concert, was het hostel geboekt en hadden we een plaatsje op de Ryanair vlucht naar Ierland gereserveerd. Het homecoming concert van U2 stond op de rol, en dan nog wel in hun eigen stad Dublin. Hoe mooi zou dat wel niet gaan worden?

4 mannen op pad, waarvan er een aantal elkaar niet kenden. Wietze, een oud collega, Sven, Erwin en ik zelf. De kennismaking op de luchthaven van Eindhoven was snel gedaan, de klik was er direct. We hadden namelijk allemaal het zelfde doel: er een fantastisch weekend van maken.

Vrijdag stond in het teken van de verdere kennismaking en het uitwisselen van werkervaringen, het uitleggen hoe je prive situatie in elkaar zat en natuurlijk het uitgebreid toelichten van de verschillende concertervaringen die eenieder door de jaren heen opgebouwd had. Als vanzelfsprekend onder het genot van het nodige bier en heerlijk eten.

De dag van het concert hebben we sportief doorgebracht. Sven kwam met het idee om fietsen te huren en de omgeving van Dublin te verkennen. En dat is een aanrader om te doen. De stad op zich is meer dan de moeite waard, maar het mooi is dat je vrij snel uit de stad bent en kunt genieten van de mooie kustlijnen die Ierland rijk is. Houd er wel rekening mee dat het heuvelachtig is en dat er dus behoorlijke klimmetjes gemaakt moeten worden. Maar de beloningen zijn zeer de moeite waard. Schitterende kliffen en vergezichten over de Atlantische oceaan tussen Ierland en Engeland. Ik heb me voorgenomen om samen met Ingrid nog een keer terug te gaan om te genieten van al het moois wat Ierland rijk is.

Het concert..

Het stadion waar het concert van U2 plaatsvond is enorm. Croke Park: home of the Galic Athletic Association is het grootste stadion van Ierland en kan bijna 82.500 toeschouwers verwelkomen. Door de stand van het podium zullen het er die zaterdagavond minder zijn geweest, maar 80.000 U2-fans waren er zeker.

We hadden veldkaarten en stonden ter hoogte van de geluidstoren. Uit ervaring weet ik dat dit de beste plekken zijn qua geluid. De afstand tot het podium is vrij groot, maar de schermen zorgden er voor dat je de bandleden en de verschillende visuele effecten goed kon zien.

Noel Gallagher, die ene vriendelijke van Oasis…. 😉 , zat in het voorprogramma. Nieuwe nummers van zijn band werden afgewisseld met oude nummers van Oasis. Dit zorgde ervoor dat de sfeer er direct in zat en dat iedereen luidkeels meezong met o.a. Wonderwall en Sally can Wait.

En dan… iets voor 21:00 uur kwam U2. En hoe! In een kleine setting, op de boardwalk van het verlengde podium werd afgetrapt met Sunday Bloody Sunday, New, New Years’s Day, Bad en Pride (In the name of love). Man man, wat een start van één van de beste concerten die ik gezien heb. En het mooiste moest nog komen….

Iedereen ging helemaal los op “Where the streets have no name”. Zeker toen halverwege het nummer een viertal straaljagers laag over het stadion kwamen en met rook in de kleuren van de Ierse vlag. Zo iets bijzonders heb ik tijdens een concert nog nooit gezien, het stadion ging uit zijn dak en het kippenvel stond centimeters hoog op de armen. Onderstaand filmpje is een opname van het nummer met vanaf ongeveer 1:15 minuut de overvliegende straaljagers.

The Joshua Tree

Het concert stond volledig in teken van dit album. Het eerste album van U2 wat ik gekocht heb, uitgebracht in 1987 en nu 30 jaar later het concert. De nummers van het album kwamen integraal voorbij. Allemaal stuk voor stuk immens goed, perfect voor een live performance en bovenal: ik kon ze van A tot Z meezingen.

Een paar nummers die er wat mij betreft bovenuit staken waren: Bullet the blue sky, Running to stand still, Exit en One Tree Hill. Maar zoals al aangegeven: alle nummers waren pareltje en werden perfect uitgevoerd door een band die er vol voor ging en zeker liet blijken er zin in te hebben om voor een uitzinnig thuispubliek te spelen.

De toegift bestond uit een aantal nummers die niet op het album The Joshua Tree stonden, maar er voor zorgden dat het stadion een volgend niveau van extase bereikte. Beautiful Day, Elevation en natuurlijk Vertigo knalden zoals het hoorden om vervolgens richting het einde van het concert te gaan met One, ondersteund door duizenden lichtjes. Kippenvel.

Terwijl we terugliepen naar het hostel in de binnenstad besefte we dat we iets bijzonders meegemaakt hadden. Niet alleen een fantastisch concert, wat overigens voor mij persoonlijk in mijn top 3 staat, maar dat we bovenal een weekend achter de rug hadden waar we het inderdaad nog jaren over zullen hebben en waar nieuwe vriendschappen ontstaan zijn.

Wietze, Sven en Erwin, dank voor deze geweldige ervaring!

Hein

Setlist U2 Croke Park