Gisteren ben ik weer eens samen met mijn hond Fritz naar de Oisterwijkse Kampina gegaan. Nu was het gisteren niet bepaald een zonnige dag. Al de hele ochtend regende het lichtjes en de wereld was nat en grijs. Donker en grauw ook. Alsof de wereld op 21 december  2012 (de kortste dag van het jaar) toch nog een beetje vergaan was.

Juist het feit dat het weer zo slecht was deed me besluiten om de Kampina te gaan bezoeken. Wetende dat ik nagenoeg alleen zou zijn in dit zo mooie natuurgebied. Alleen met mijn gedachten. Alleen, samen met mijn hond Fritz.

Ongeveer 2 uur over de Kampina gedoold. Ik heb voor mij bekende paden bewandeld, maar heb ook delen van de Kampina gezien waar ik nog niet eerder geweest ben. Zonder kaart of navigatieapparatuur. Gewoon op gevoel en er van uitgaande dat ik altijd wel een punt van herkenning tegen zou komen waarop ik me opnieuw zou kunnen oriënteren en mijn koers zou kunnen (her)bepalen.

2 uur lang heb ik mijn gedachten de vrije loop gelaten. Het jaar doorgenomen. Zowel zakelijk als prive gemaakte keuzes geëvalueerd. Mezelf geëvalueerd. Geconcludeerd dat ik niet alleen over de, zekere, gebaande paden heb gelopen, maar juist ook, op wat nu blijkt cruciale momenten, de keuze heb gemaakt om af te wijken. Een andere koers te kiezen. Met een voorgesteld einddoel als punt van herkenning en mijn gevoel als kompas.

In 2 uur wandelen ben ik helemaal niemand tegen gekomen. Helemaal niemand behalve mezelf en mijn hond Fritz.

Hein