De afgelopen weken is het onrustig in de wereld. Iedereen merkt het, leest het, maakt het mee, er gebeurt van alles en het is helaas allemaal negatief. De aardbeving in Japan met de daarop volgende tsunami en de catastrofale kettingreactie in de kerncentrale van Fukushima. Gebeurtenissen die met geen pen te beschrijven zijn. Chaos, overal verwoesting en puinhopen, mensenlevens die verloren zijn, een land in puin door de kracht van water, een land wat zal moeten herrijzen uit de chaos waar het in verzeilt is geraakt.

Onrust in het Midden Oosten. Ontstaan in Tunesië, waar de mensen zich verzamelden en besloten dat ze als 1 volk afstand gingen nemen van de dictatuur waar ze al tientallen jaren zo onder leden. Een volk wat ten strijde trok en in staat was om de zittende heerschappij van haar troon te stoten. Een beweging die, mede door de invloed van social media zoals Facebook en Twitter en traditionele media als Al Jazeera, oversloeg naar Egypte. Ondanks dat het daar langer duurde heeft ook hier de massa het voor elkaar gekregen dat Mubarak na 18 dagen het veld heeft moeten ruimen. De chaos die op het Tahrir-plein ontstond heeft de voor de Egyptenaren zo gewenste verandering te weeg gebracht. Nu kunnen ze gaan bouwen aan een nieuw Egypte.

Libië. Ook hier chaos. Ook hier een volk wat in opstand is gekomen tegen haar dictator. Een volk wat massaal chaos creëerde om verandering te weeg te brengen. Een volk wat de eerste slag won, maar daarna in de verdrukking kwam door de kracht van haar dictator die zich niet zomaar uit het veld liet slaan. Nu met de inmenging van de verschillende NAVO landen zal Khadaffi niet veel langer stand kunnen houden en zal ook hij aan het kortste eind trekken. Weer wint de massa, weer is er chaos, weer is er een verandering in gang gezet.

Nederland. Chaos alom. Een land verdeeld. Je bent voor of je bent tegen. Media die elke dag verslag doen van de gebeurtenissen, opiniestukken in dagbladen en tijdschriften, blogs op internet, uitlekkende notulen en opgenomen voicemails van gesprekken tussen bestuurders, alles wordt uit de kast gehaald voor het media event van het jaar wat de boeken in zal gaan als de “De oorlog van Amsterdam”.

Ajax, een sportbedrijf, geen land, geen samenleving, maar toch ook hier chaos en verwarring. Niet te weeg gebracht door duizenden supporters dagenlang protesterend op een koud plein in de hoofdstad, belaagd door bestuurs-gezinde troepen van het bolwerk “van der Boog”, maar gecreëerd door 1 persoon met zijn onzichtbare leger: Johan Cruijff.

Als een militaire operatie is de verandering in gang gezet. Jarenlang heeft Cruijff via zijn columns in de Telegraaf angst, onzekerheid en twijfel  gezaaid en is de druk op het functioneren van Ajax als sportbedrijf steeds verder toegenomen. Als een strateeg heeft hij zijn troepen in stelling weten te brengen, heeft hij verliezen geïncasseerd en is hij in staat geweest om samen met zijn vertrouwelingen het fundament onder het Ajax bestuur vandaan te halen. Stukje bij beetje, gesteund door het uitblijven van de zo gewenste sportieve resultaten, de verkeerde aankopen, de vele trainerswissels, de druk van de verschillende media , het altijd kritische publiek en het gegeven dat Cruijff terecht gezien wordt als de “godfather” van het Nederlandse totaalvoetbal.

Angst, onzekerheid en twijfel, de ingrediënten die noodzakelijk zijn om een revolutie te ontketenen en verandering te weeg te brengen. Cruijff moet het gevoeld hebben, moet geweten hebben dat nu het moment daar was om door te drukken, chaos te creëren en het oude bolwerk van haar voetstuk te werpen om ruimte te kunnen maken voor vernieuwing.

De titel van het rapport Cruijff spreekt wat dat betreft boekdelen: “Op weg naar een georganiseerde chaos, op weg naar succes”.

Ik hoop voor de club en haar supporters dat hij gelijk heeft. Dat de door hemzelf gecreëerde chaos tot het zo gewenste succes leidt. De tijd zal het leren…..

Hein